Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ... «ΟδΥΣσεΙα»!!


ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ... «ΟδΥΣσεΙα»!!

Όπως κάθε παιδάκι, σε ιδιαιτέρως μικρή ηλικία ερωτήθηκα κι εγώ από αμήχανους και άχαρους μεγάλους  το κλασικό: «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;»
Ω! Την πρώτη φορά μπορεί και να εντυπωσιάστηκα από την ερώτηση που με μετέφερε με σχεδόν μαγικό τρόπο στο..θαυμαστό(όπως νόμιζα τότε με τη μικρή μου εμπειρία και τη μεγάλη μου φαντασία) κόσμο των μεγάλων. Άνοιξα τα μάτια διάπλατα κι απάντησα με φόρα και χαρά: «Γοργόνα!!!»
Μαγεμένη από τις ιστορίες  με το Μεγαλέξανδρο και την αδερφή του, συνεπαρμένη από τα παραμύθια με τα εκπληκτικά εκείνα όντα που ανέπνεαν κάτω από το νερό και ξετρελαμένη με την προοπτική ότι θα μπορώ κι εγώ να κάνω τεράστια μακροβούτια(σαν το Μπαμπά μου!!!) ήμουν ξεκάθαρη: Γοργόνα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω!!!
Τον ενθουσιασμό μου οι μεγάλοι δεν τον υποδέχτηκαν με...ενθουσιασμό. Αντίθετα, έσπευσαν να μου διευκρινίσουν(τι γειωτικό και άσκοπο τότε, αλήθεια!) ότι η Γοργόηνα ΔΕΝ είναι επάγγελμα κι ότι, όταν κάποιος σε ρωτά «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις» εννοεί «Ποια δουλειά θα κάνεις;). Και, φυσικά, για να το εμπεδώσω, δίπλα από το «δουλειά» κότσαραν και τα επιμέροηυς διευκρινιστικά παραδείγματα για να δώσουν ιδέες και να επηρεάσουν «προς το καλύτερο», του τύπου: «Θέλεις να γίνεις γιατρός; Δικηγόρος;»
Το δικηγόρος τότε δεν το πολυκαταλάβαινα. Μόνο στα έργα έβλεπα κάτι κυρίους με γυαλιά μπατομπούκαλα που κραύγαζαν σηκώνοντας το δάχτυλο σε κάτι άλλους κυρίους ..ήταν κι ασπρόμαυρες οι εικόνες τότε..ε, δε μ΄ενθουσίαζε. Όσο για το γιατρός...πάθαινα τόσο συχνά αμυγδαλίτιδες κι έτρωγα τόσες ενέσεις στον ποπό, που το απέρριψα αμέσως!
Η αλήθεια είναι ότι το ερώτημα που μου είχε τεθεί με βασάνιζε. «Τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω;» Το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί...Το βρήκα!!!
Την επόμενη φορά που ερωτήθηκα απάντησα με διεσταλμένες κόρες και θριαμβευτικό χαμόγελο: «Μανέστρος!!!!»
Τώρα, είναι αλήθεια πως στην ομήγυρη των ενηλίκων πρέπει να έπεσε μια παγωμάρα. Θείες και θείοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία, έσπευσε ωστόσο ο Μπαμπάς να το συζητήσει μαζί μου...λογικά! Κούνησε το κεφάλι με κατανόηση(πάαντα με καταλάβαινε κι ακόμα το κάνει) και με ρώτησε: «Μανέστρος; Δηλαδή;»
«Ε..να! Αυτός που κρατάει ραβδί, κουνάει τα χέρια πέρα δώθε και κάνει τους άλλους να βγάζουν μουσική!!!»
Είναι γεγονός ότι είχα ενθουσιαστεί με την πάρτη μου! Είχα βρει την τέλεια δουλειά!!!
«Αυτό είναι δουλειά, δεν είναι;» ρώτησα καλού κακού.
Μου εξήγησαν ότι λέγεται μαέστρος, κι ότι ναι, είναι δουλειά, αλλά...
Δε θυμάμαι πολλά πολλά, αλλά με κάποιον τρόπο πείστηκα ότι καλό θα ήταν να βρω κάτι πιο...κανονικό..Γιατρός...Δικηγόρος...Διάλεξα λοιπόν το γιατρός γιατί είχα φτάσει Δευτέρα δημοτικού, ήμουν καλή μαθήτρια, όλοι οι καλοί μαθητές θα γίνονταν γιατροί...Μέχρι που έκοψε ο Μπαμπάς το δάχτυλό του με το αεροπλανάκι  του αδερφού μου, είδε το αίμα, λιποθύμισε, είδα κι εγώ το Μπαμπά...μου έλεγαν πόσο του μοιάζω...Δε θέλει το πολύ: ανέπτυξα μια...σύμφυτη απέχθεια προς το αίμα κι απέρριψα τηνη ιδέα να γίνω γιατρός.
Ακολούθησε ένα μικρό κενό στην προσπάθεια του επαγγελματικού μου προσανατολισμού, ως την Τετάρτη δημοτικού. Εκεί άρχισα να γράφω ποιήματα, χάρη σε έναν εξαιρετικό και ευφάνταστο δάσκαλο. Ως φυσικό λοιπόν, κατέληξα στην επόμενη επιλογή μου. «Θα γίνω ποιήτρια!!!»
Όλα καλά, κανείς δε μου έφερε αντίρρηση. Αυτό κράτησε ως την έκτη. Εδώ, όμως, την αλλαγή πλεύσης μου την προκάλεσε η Μαμά, η οποία με βοηθούσε να γράφω τα ποιήματά μου και να επινοώ πρωτότυπες και διαχρονικές ρίμες του τύπου: «Κοίταξε ένα πουλάκι/κάθεται σ΄ένα κλαδάκι» και τέτοια. Τι συνέβη ακριβώς; Στην ανοιξιάτικη εκδρομή γράψαμε ένα σατιρικό ποίημα για το σχολείο και τους δασκάλους που πατούσε στο «Πάτερ Ημών». Ιδέα Μαμάς. Ο δάσκαλός μου έριξε πολύ γέλιο, αλλά υπήρξαν διάφοροι θεούσοι συνάδελφοί του που δεν το εκτίμησαν καθόλου, κάλεσαν τη Μαμά στο σχολείο, φυσικά εκείνη με υπερασπίστηκε και τους αποκάλεσε στόκους, εγώ όμως έπεσα σε βαθύ προβληματισμό: «Τι νόημα έχει να είσαι ποιητής άμα δεν μπορείς να γράφεις ό,τι θέλεις;»
Έπρεπε να ξεκινήσω νέα αναζήτηση...
Ήρθε το καλοκαίρι, το ξέχασα, πέρασε το καλοκαίρι, φτάσαμε στο γυμνάσιο. Εκεί έγινε η μεγάλη αποκάλυψη: Όμηρος και Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας! Μια καταπληκτική καθηγήτρια..έ! δεν ήθελε το πολύ! Ο κύβος ερρίφθη: «Όταν μεγαλώσω θα γίνω φιλόλογος!!!»
Ο περίγυρος ομολογουμένως δεν είχε αντίρρηση. Βέβαια, υπήρξαν ορισμένοι καλοθελητές που χαριτολογώντας είπαν στο Μπαμπά Μαθηματικό «η κόρη σου σου ξέφυγε»...και ομολογουμένως στη Δευτέρα γυμνασίου πέρασα ένα ακόμα υπαρξιακό ζήτημα σχετικά με το θέμα..Φυσικά, όχι χωρίς αφορμή. Είχα τον τέλειο μαθηματικό(και κούκλο) ο οποίος ήταν και μαθητής του Μπαμπά(όπως αποδείχτηκε στην πορεία), οπότε για 2-3 μήνες άρχισα να δηλώνω ότι θα γίνω μαθηματικός. Το ξεπέρασα γρήγορα. Εξάλλου, ο Μπαμπάς – Μαθηματικός με διαβεβαίωσε ότι δεν του..ξέφυγα, αφού κι εκείνος ως μαθητής ήταν λάτρης των φιλολογικών μαθημάτων και μετέφραζε αρχαία  ο λ ο μ ό ν α χ ο ς!!!
Ξαναγύρισα στην πρωθύστερη απόφαση απενοχοποιημένη και χαρούμενη!
Φιλόλογος!
Και μετά ήρθε το..Λύκειο. οι περισσότερες φιλόλογοί μας φορούσαν ταγέρ, είχαν τσιριχτές φωνές και ύφος ξινό(ελάχιστες οι λαμπρές εξαιρέσεις). Κι εκεί πάνω στα ντουζένια της εφηβείας ήρθε το επόμενο  - βαρύ – υπαρξιακό: « Α Υ Τ Ο θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω;;;;;» Κλονισμός! Κι εκεί πάνω στα ντουζένια της εφηβείας ήρθε το..θέατρο. Και  προς το τέλος του Λυκείου είχα παντρέψει τις «λοξές» με τις «ορθές» μου τάσεις, είχα βρει τον τρόπο να αποφύγω το ταγιέρ χωρίς να αποποιηθώ τηνη αγάπη μου για τη «φιλολογία». Θα σπούδαζα φιλολογία στην Κρήτη(και μόνο στην Κρήτη) γιατί μόνο εκεί είχε κατεύθυνση θεατρολογίας.
Λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί ήρθε η μεγάλη διάσπαση και ιδρύθηκε το τμήμα θεατρολογίας στην Αθήνα. Αλλά όλα τα καινούργια στην Ελλάδα δυσλειτουργούν..οπότε, πάντρεψα τις τάσεις μου σε δύο φάσεις, ή μάλλον..με διαφορά φάσης..! Και δε μετανιώνω γι αυτό!
Όμως, αν με ρωτήσεις τώρα «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις» κι αφού κλυδωνιστώ λιγάκι ανάμεσα στα μαθηματικά, την αστρονομία και τη..φιλοσοφία..θα απαντήσω με κόρες διεσταλμένες και λαμπερό χαμόγελο:
                                                                                «Μανέστρος!!!»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου