Α Π Ο Λ Υ Τ Η Ρ Ι Ε Σ Ε Ξ Ε Τ Α Σ Ε Ι Σ ∆ ʹ Τ Α Ξ Η Σ
Ε Σ Π Ε Ρ Ι Ν Ο Υ Γ Ε Ν Ι Κ Ο Υ Λ Υ Κ Ε Ι Ο Υ Κ Α Ι Π Α Ν Ε Λ Λ Α ∆ Ι Κ Ε Σ
Ε Ξ Ε Τ Α Σ Ε Ι Σ Ε Σ Π Ε Ρ Ι Ν Ο Υ Ε Π Α Λ (Ο Μ Α ∆ Α Σ Β ΄)
Τ Ρ Ι Τ Η 2 5 Μ Α Ϊ Ο Υ 2 0 1 0
Ε Ξ Ε Τ Α Ζ Ο Μ Ε Ν Ο ΜΑΘΗΜΑ Θ Ε Ω Ρ Η Τ Ι Κ Η Σ
Κ Α Τ Ε Υ Θ Υ Ν Σ Η Σ:
Ν Ε Ο Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Η Λ Ο Γ Ο Τ ΕΧ Ν Ι Α
Σ Υ Ν Ο Λ Ο Σ Ε Λ Ι ∆ Ω Ν: Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Ι Σ ( 4 )
Κ Ε Ι Μ Ε Ν Ο
Ν ί κ ο ς Ἐ γ γ ο ν ό π ο υ λ ο ς, Π ο ί η σ η 1 9 4 8
τούτη ἡ ἐποχή
τοῦ ἐμφυλίου σπαραγμοῦ
δέν εἶναι ἐποχή
γιά ποίηση
κι ἄλλα παρόμοια:
σάν πάει κάτι
νά
γραφεῖ
εἶναι
ὡς ἄν
νά γράφονταν
ἀπό τήν ἄλλη μεριά
ἀγγελτηρίων θανάτου
γι’ αὐτό καί
τά ποιήματά μου
εἶν’ τόσο πικραμένα
(καί πότε – ἄλλωστε – δέν ἦσαν;)
κι εἶναι
– πρό πάντων –
καί
τόσο
λίγα
(ΕΛΕΥΣΙΣ, 1948)
Τ Ε Λ Ο Σ 1Η Σ Α Π Ο 4 Σ Ε Λ Ι ∆ Ε ΣΑ Ρ Χ Η 2Η Σ Σ Ε Λ Ι ∆ Α Σ
Ε Ρ Ω Τ Η Σ Ε Ι Σ
Α1 . Ο Ν. Ε γ γ ο ν ό π ο υ λ ο ς α ν τ λ ε ί υ λ ι κ ό γ ι α τ η ν π ο ί η σ ή τ ο υ α π ό
π ρ ο σ ω π ι κ ά τ ο υ β ι ώ μ α τ α. Ν α ε π α λ η θ ε ύ σ ε τ ε τ η ν
π α ρ α π ά ν ω θ έ σ η α ν α φ έ ρ ο ν τ α ς τ ρ ί α ( 3 ) σ τ ο ι χ ε ί α α π ό τ ο
π ο ί η μ α π ο υ σ α ς δ ό θ η κ ε.
Μ ο ν ά δ ε ς 1 5
Β1 . «τ ο ῦ ἐ μ φ υ λ ί ο υ σ π α ρ α γ μ ο ῦ»
«σάν πάει κάτι
νά
γραφεῖ
εἶναι
ὡς ἄν
νά γράφονταν
ἀπό τήν ἄλλη μεριά
ἀγγελτηρίων θανάτου»
Να αναγνωρίσετε τα εκφραστικά μέσα στους στίχους των δύο
παραπάνω αποσπασμάτων και να αναφερθείτε στη λειτουργία
τους στο ποίημα.
Μ ο ν ά δ ε ς 2 0
Β2 . α. Ο Ν. Ε γ γ ο ν ό π ο υ λ ο ς θ ε ω ρ ε ί τ α ι έ ν α ς α π ό τ ο υ ς
σ η μ α ν τ ι κ ό τ ε ρ ο υ ς υ π ε ρ ρ ε α λ ι σ τ έ ς π ο ι η τ έ ς. Ν α
ε π ι σ η μ ά ν ε τ ε τ ρ ί α ( 3 ) σ τ ο ι χ ε ί α υ π ε ρ ρ ε α λ ι σ τ ι κ ή ς
γ ρ α φ ή ς σ τ ο π ο ί η μ α. (μ ο ν ά δ ε ς 1 5 )
β. «κι ἄλλα παρόμοια:»
Σ τ ο σ η μ ε ί ο α υ τ ό τ ο υ π ο ι ή μ α τ ο ς ε ί ν α ι ε μ φ α ν ή ς η
α ν α φ ο ρ ά τ ο υ Ν. Ε γ γ ο ν ό π ο υ λ ο υ σ τ ο ν σ τ ί χ ο τ ο υ Κ.Π.
Κ α β ά φ η « . . .κ ι ἄ λ λ α ἠ χ η ρ ά π α ρ ό μ ο ι α» (Ἀ π ό τ ή ν
σ χ ο λ ή ν τ ο ῦ π ε ρ ι ω ν ύ μ ο υ φ ι λ ο σ ό φ ο υ). Ν α α ν α φ ε ρ θ ε ί τ ε
σ τ η λ ε ι τ ο υ ρ γ ί α τ η ς α ν α φ ο ρ ά ς α υ τ ή ς σ τ ο π ο ί η μ α τ ο υ
Ν. Ε γ γ ο ν ό π ο υ λ ο υ. (μ ο ν ά δ ε ς 5 )
Μ ο ν ά δ ε ς 2 0
Τ Ε Λ Ο Σ 2Η Σ Α Π Ο 4 Σ Ε Λ Ι ∆ Ε ΣΑ Ρ Χ Η 3Η Σ Σ Ε Λ Ι ∆ Α Σ
Γ1 .
« γι’ αὐτό καί
τά ποιήματά μου
εἶν’ τόσο πικραμένα
(καί πότε – ἄλλωστε – δέν ἦσαν;)
κι εἶναι
– πρό πάντων –
καί
τόσο
λίγα »
Ν α σ χ ο λ ι ά σ ε τ ε τ ο π ε ρ ι ε χ ό μ ε ν ο τ ο υ π α ρ α π ά ν ω
α π ο σ π ά σ μ α τ ο ς σ ε μ ί α ( 1 ) π α ρ ά γ ρ α φ ο.
Μ ο ν ά δ ε ς 2 5
∆1 . Ο Ν ί κ ο ς Ε γ γ ο ν ό π ο υ λ ο ς, σ τ ο π ο ί η μ ά τ ο υ «Π ο ί η σ η 1 9 4 8 » ,
κ α ι ο Ν ι κ η φ ό ρ ο ς Β ρ ε τ τ ά κ ο ς, σ τ ο π ο ί η μ ά τ ο υ «Σέ
ὀνειρευόμουνα ποίηση» που ακολουθεί, διατυπώνουν τη θέση
τους απέναντι στη σχέση της ποιητικής δημιουργίας με την εποχή
της. Να εντοπίσετε ομοιότητες και διαφορές στο περιεχόμενο των
δύο ποιημάτων.
Μ ο ν ά δ ε ς 2 0
Σέ ὀνειρευόμουνα ποίηση
Σέ ὀνειρευόμουνα δέντρο - ἕνα πρωί
μυριάδες ἰβίσκοι ν’ ἀνάβουνε πάνω σου.
Σέ ὀνειρευόμουνα μήτρα.
Ἀλλά νά:
μέρες παράξενες, καιροί σκοτεινοί,
σέ πάλευαν ὅλα. Κι ὅμως, ποίηση ἐσύ,
ἀμετάπειστο ρεῦμα τ’ οὐρανοῦ, ἐπιμένεις.
Ἕνα κύμα ἀπό κόκκινα παράξενα φῶτα,
ἕνα κύμα πληγές, πού ξεσπώντας φωτάει
τά χαρτιά μου τή νύχτα.
Νικηφόρου Βρεττάκου, «Τό βάθος τοῦ Κόσμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου